نگاهی به کمیک All-Star Superman | روایت امید برای تمام نسل‌ها

با اینکه آل-استار سوپرمن درباره‌ی مرگ سوپرمن است، اما از غم‌نامه‌های اغراق‌آمیز فاصله گرفته است. موریسون و کوایتلی به آل-استار سوپرمن، قلبی تپنده و اصیل داده‌اند، که خصوصاً در صفحاتی که لوییز لین و جاناتان کنت حضور دارند، بیشتر می‌تپد. پیش از اینکه سوپرمن جانش را برای نجات زمین و بشریت فدا کند، او و لوییز از آخرین فرصتشان برای با هم بودن نهایت استفاده را می‌برند و صحنه‌ای بسیار عاطفی را خلق می‌کنند. به داستان مرگ جاناتان کنت برمی‌گردیم. سخنرانی احساسی کلارک کنت در مراسم تدفین پدرش، به‌زیبایی خصیصه‌های نهادینه‌شده در شخصیت او را برای ما توصیف می‌کند. نکات ظریف‌تری نیز وجود دارند که شاید کمتر مورد توجه قرار گرفته باشند. مثلاً زمانی که سوپرمن روبه‌روی آینه‌ی حقیقت ایستاده و به عینک «کلارک کنت» که در گوشه‌ی آینه قرار دارد، خیره شده است. انگار دارد به این فکر می‌کند که زندگی دوگانه‌اش چه تاثیری بر رابطه‌ی او و لوییز داشته است. [پایان اسپویلر]

کلارک کنتِ داستان موریسون، همان کلارک کنتی است که در فیلم سوپرمن (۱۹۷۸)، ساخته‌ی «ریچارد دانر»، دیده بودیم. البته کلارک کنتِ موریسون، کمی دست‌وپا چلفتی‌تر از نسخه‌ی «کریستوفر ریوز» فقید است. او یک مرد درشت هیکلِ بی‌دست‌و‌پا و پریشان است و هیچکس حتی فکر این را هم نمی‌تواند بکند که او همان سوپرمن است. او دائماً سکندری می‌خورد و به زمین می‌افتد و با لکنت، جمله‌هایش را ادا می‌کند. موریسون و کوایتلی کاری کردند تا هیچکس باور نکند که این مردِ به‌شدت کم‌رو و خجالتی، در واقع همان سوپرمن است. وقتی لکس لوثر از او می‌پرسد که چرا به‌عنوان یک خبرنگار، دستگاه ضبط صوت همراهش نیست، کلارک در جواب می‌گوید:

اون‌ چیزها… اوه… راستش من… ظاهراً نمی‌تونم یکی از اون‌ها رو راه… اوه… بندازم تا ازش استفاده کنم… بجاش از مامانم تندنویسی یاد گرفتم.

جادوی واقعی کمیک آل-استار، عملکرد دقیق گرنت موریسون در شخصیت‌پردازی سوپرمن است. مرد پولادین با تمام وجودش سعی می‌کند که در زمان باقی‌مانده، دنیا را به جای بهتری تبدیل کند؛ چه از راه نجاتِ جان یک پسر و جلوگیری از تصادفش با یک کامیون و چه از راه درمانِ کودکان سرطانی. سوپرمن در همان قسمت اول کمیک اعلام می‌کند که «همیشه یک راهی هست» و تا آخرین لحظه نیز به این عقیده‌ پای‌بند می‌ماند. هر کاری که سوپرمن انجام می‌دهد، الهام‌بخش دنیایی می‌شوند که تحت محافظت خودش است. کلارک در مراسم تدفین پدرش می‌گوید:

اون (پدرم) به من یاد که بزرگی یک مرد، به حرف‌هایی که می‌زنه نیست، بلکه به کارهایی هست که انجام می‌ده.

بگذارید سایر قهرمانان شما شک به دل خود راه دهند؛ اما سوپرمنِ گرنت موریسون بهتر از همه‌ی آن‌ها می‌تواند خوب را از بد تشخیص دهد. حتی مرگ هم نمی‌تواند او را به منجلاب ناامیدی بکشاند. قهرمان ما، هم در لباس کلارک کنت و هم در لباس سوپرمن از لکس لوثر خواهش می‌کند که خود را اصلاح کند. او به لکس لوثر می‌گوید:

لکس، می‌دونم که تو اونقدرها هم بد نیستی.

سوپرمن می‌داند که لکس لوثر مسبب مرگ زودهنگامش است و با این‌حال، هنوز امیدوار است که او به انسان بهتری تبدیل شود. به این می‌گویند مثبت‌اندیشی و این چیزی‌ست که آن را سوپرمن می‌نامیم.

آل-استار سوپرمن یک دستاورد بزرگ در کارنامه‌‎ی حرفه‌ای موریسون و کوایتلی محسوب می‌شود. این دو نفر، نسخه‌ای از سوپرمن را از دل قفسه‌‌های کهنه بیرون آوردند که هیچ خالق دیگری شهامت دست زدن به آن را ندارد. آن‌ها توانستند با غبارزدایی و جلا دادن به این شخصیت کهنه، یک داستان با شکوه خلق کنند. در واقع، موریسون و کوایتلی ثابت کردند که همیشه یک راهی پیش روی ما هست.