متاسفانه، «دنیس اونیل»، نویسنده‌ی افسانه‌ای کمیک‌بوک، تابستان امسال و در سن ۸۱ سالگی دار فانی را وداع گفت. خیلی‌ها او را به‌خاطر کمیک‌های «بتمن» و مجموعه‌ی «گرین ارو/فانوس سبز» می‌شناسند، اما بد نیست بدانید که او در دهه‌ی ۸۰ میلادی نقش بسزایی در بازآفرینی شخصیت کوئسشن، یکی از شخصیت‌های کمتر شناخته‌شده‌ی انتشارات دی سی، ایفا کرده بود.
کوئسشن (با نام اصلی «ویک سِیج») در سال ۱۹۶۷ توسط «استیو دیتکو» برای انتشارات چارلتون خلق شد و نخستین بار در کمیک Blue Beetle #1 حضور پیدا کرد. با اینکه دی سی حق استفاده از این شخصیت را در سال ۱۹۸۳ خریداری نموده بود، اما کوئسشن تا سال ۱۹۸۷ صاحب مجموعه کمیک اختصاصی خود نشد. سرانجام، دنیس اونیل به عنوان نویسنده و «دنیس کوان» به عنوان طراحِ این مجموعه‌ی جدید برگزیده شدند. «ریک مگیار» و «تاتیانا وود» نیز به ترتیب، وظیفه‌ی جوهرزنی و رنگ‌آمیزی این کمیک را برعهده داشتند. تیم مذکور، یکی از تاثیرگذارترین و مکتب‌سازترین ران‌های تاریخ انتشارات دی سی را خلق کردند.
در سال ۱۹۸۷ انتشارات دی سی دیگر این آمادگی را داشت تا هرکدام از شخصیت‌های خریداری شده از چارلتون را صاحب سری اختصاصی خود کند. دنیس اونیل که آن زمان به خاطر کمیک‌های بتمنِ خود معروف بود، علاقه‌اش به نویسندگی برای این شخصیت را اعلام کرد. اونیل بعد‌ها گفته است که او هرگز نمی‌خواست از همان شخصیت‌پردازی‌ای که مدنظر استیو دیتکو بود بهره بگیرد، چون قصد داشت از خط قرمز‌های اخلاقی‌ای عبور کند که دیتکو تمایلی به گذر از آن‌ها نداشته بود. این نگرش، اونیل را واداشت تا در پی راهی باشد که در آن بتواند با یک تیر دو نشان بزند: هم به میراث دیتکو وفادار بماند و هم مهر و نشان خودش را بر روی این شخصیت تثبیت کند.
ویک سیج یا همان کوئسشن در نخستین شماره‌ی این مجموعه و زمانی که روی یک پرونده‌ی فساد تحقیق می‌کرد، تا حد مرگ توسط «لیدی شیوا» کتک می‌خورد. ویک سیج پس از این اتفاق، رهسپار سفری می‌شود که در آن، هم توانایی‌های رزمی خود را بهبود بخشد و هم بتواند با دیدی متفاوت و خاکستری‌رنگ به دنیا نگاه کند. ویک سیج در همه‌ی ۳۶ شماره‌ی این مجموعه، علاوه بر افشا کردن فساد و جنایات مجرمین، کمرِ خود و دنیای اطرافش را زیرِ بار پرسش‌های اخلاقی و چالش‌برانگیز خم می‌کند. این مجموعه، بسیار تاثیرگذار و مملو از اشارات سیاسی است و به موضوعات مختلفی مثل مذهب، مواد مخدر و فساد دخول می‌کند. کوئسشن در تلاش است تا اخلاقیات را در دنیایی بیابد که در آن، هیچ‌چیز سیاه و سفید نیست. او در طول این مجموعه به تدریج دگرگون شده و از آن تجسم عینیت‌گراییِ‌ای که مدنظر دیتکو بود، فاصله می‌گیرد؛ به‌طوری که می‌توان در شماره‌های پایانی، رگ و ریشه‌های مکتب فلسفی ذن (Zen) را در نوع نگرشش به دنیا مشاهده کرد.
دنیس کوان که در آن برهه‌ی زمانی بیشتر به خاطر کمیک‌های پاورمن (Power Man) و آیرون فیست (Iron Fist) شناخته می‌شد، وظیفه‌ی طراحی این مجموعه را بر عهده داشت. سبکِ زیبای نوآرگونه‌ای که دنیس کوان برای خلق این مجموعه در نظر گرفته بود، کاملاً به پیشینه‌ی کاراگاهی کوئسشن وفادار بود. ترکیب متعادل جوهرزنیِ ریک مگیار و رنگ‌های برجسته‌ی تاتیانا وود، به زیبایی، لحن جدی و واقع‌گرایانه‌ی این مجموعه را به تصویر می‌کشد و به ریشه‌های خیابانی کوئسشن ادای احترام می‌کند. «بیل سینکویچ» نیز در خلق کاورِ کمیک‌های این مجموعه با دنیس کوان همکاری می‌کرد. کاورهایی که این دو هنرمند برای مجموعه کمیک‌های کوئسشن خلق کردند به گونه‌ای است که حتی بدون خواندن محتویات کمیک می‌توانید به فضای اسرارآمیز و رازآلود داستان پی ببرید.
هرچند مجموعه‌ی کوئسشن به اندازه‌ی سایر آثار دنیس اونیل مثل بتمن و مجموعه‌ی گرین‌لنترن/گرین‌ارو شناخته‌شده نیست، اما کار او و تیمش در مطالعه و تحلیل ویژگی‌های شخصیتی یکی از اسرارآمیزترین قهرمان‌های دی سی، بی‌نظیر می‌باشد. تکاپوی ویک سیج برای پیدا کردن عدالت در یک دنیای پر از ایراد، او را وارد مسیر خودشناسی می‌کند. در نهایت، کوئسشن مخاطبین خود را وا می‌دارد تا هرآنچه که درباره‌ی خود و دنیای پیرامون‌شان می‌اندیشند را زیر سوال ببرند.
